Die arme ministers hebben de afgelopen kabinetsperiode veel te hard gewerkt. En daarom (en daarom alleen) komen er nu flink wat ministerposten bij. Dat zegt beoogd premier Mark Rutte althans.

Maar is dat ook zo? Neemt de werkgelegenheid op kabinetsniveau toe als gevolg van de onmenselijke werkdruk?

Allereerst klopt het natuurijk dat het zijn van minister een fulltime baan is. Fulltime betekent in dit geval welhaast 24/7. Een minister is altijd aan het werk. Het is een hondenbaan.

Toch zijn er vrij veel politici die niets liever willen dan minister worden. Het is voor hen  het hoogst haalbare. Of het mooie idealen zijn of de honger naar macht weten we niet precies. Vermoedelijk een combinatie van beide.

Voor al die ambitievolle types is de uitbreiding van het aantal FTE’s in het nieuwe kabinet dus heel erg goed nieuws. Meer kansen op eeuwige roem.

Maar is het ook positief nieuws voor de rest van ons?

Iedere minister kost natuurijk geld. Denk alleen maar aan de ondersteuning die nodig is om als bewindspersoon te kunnen functioneren. Dat gaat zo over miljoenen per extra minister.

Dus je moet het alleen doen als de werkdruk echt zo hoog is als Rutte nu zegt. Anders druist het in tegen alle wetten van zuinigheid en vlijt. En kun je het geld beter uitgeven aan verpleegsters, politiemensen of leraren.

Het uitbreiden van het aantal ministersbanen staat ook opvallend haaks op de gangbare organisatieleer.

Normaal gesproken bedenk je namelijk eerst een strategie. Vervolgens kijk je hoeveel mensen er voor nodig zijn om die uit te voeren. En dan kijk je pas wie je hebt en waar je die “neer wilt zetten”. Het is niet zo dat je in een bedrijf zomaar een willekeurig aantal mensen aanneemt. Dat kan iedere organisatiekundige je zo vertellen.

In de politiek werkt dat dus precies andersom. En dat is eigenlijk best vreemd.

De extra FTE’s in het kabinet hebben relatief weinig te maken met werkdruk, zoals Rutte beweert. Het gaat overduidelijk om de representatie van de regerende partijen. Dat zijn er nu vier in plaats van twee. En dus komen er ministers bij. Dat moet wel. Om alle partijen zichtbaar te maken.

Dus niet structure follows strategy. Maar: poppetjes follow politics.

De uitbreiding van het aantal ministersposten lijkt dan ook vooral een werkgelegenheidsproject.

Ging het maar overal zo. Dan was de werkeloosheid snel opgelost.