Ferdinand Grapperhaus is ogenschijnlijk de meest interessante minister, die ons land in jaren heeft mogen verwelkomen.

Allereerst valt bijvoorbeeld op dat zijn achtergrond als jurist hem volledig kwalificeert voor het departement dat hij gaat leiden. Een jurist op justitie. Het klinkt voor de hand liggend. Maar in de vaderlandse politiek is het allesbehalve dat.

Kijk maar waar Halbe Zijlstra terecht is gekomen: op Buitenlandse Zaken. Er is al veel over gezegd. Het ministerschap van Zijlstra is toch vooral een beloning voor zijn loyaliteit aan de baas. En niet zozeer een gedroomde match tussen de man en zijn ministerie. En Zijlstra is niet de enige bewindvoerder in Rutte 3 bij wie CV en werkelijkheid nogal ver uiteen lijken te liggen.

Hoe anders is dat bij Grapperhaus: Hij is niet alleen jurist, maar ook nog eens hoogleraar. Oud SER lid, baas van een groot en belangrijk advocatenkantoor en bestuurlijk actief in tal van belangwekkende gremia.

Vergelijk dat eens met zijn voorganger Van der Steur. Die was nooit veel verder gekomen dan de gemeenteraad van Warmond en het “feuten” van eerstejaars studenten, door ze de trappen van zijn kasteel te laten poetsen. We weten inmiddels hoe dat afliep.

Maar dan Grapperhaus. Iemand met inhoudelijke ervaring. Geen beroepspoliticus. Maar wel een man met veel politieke affiniteit: hij schreef het verkiezingsprogramma van zijn partij, het CDA.

En: hij droomt niet al zijn hele leven van een ministerschap. Ook zo’n pluspunt.

Hij vindt het na een bewogen leven, waarin hij onlangs zijn echtgenote aan een ziekte verloor, daarentegen wel tijd voor herbezinning, De keuze voor het ministerschap past daar bij, zo liet hij optekenen. Hij wil graag zijn bijdrage leveren aan de samenleving.

Ik zeg u: er zijn minder gekwalificeerde en slechter gemotiveerde bewindspersonen, die aanstaande donderdag samen met Grapperhaus op het bordes staan bij de koning .

En dan is er nog iets, dat Grapperhaus in potentie veel interessanter maakt dan zijn collega’s in het nieuwe kabinet. En dat zijn de meningen die hij de afgelopen jaren verkondigde. Hij schreef een blog, een column, ja zelfs een boek over de rechtsstaat.

Grapperhaus is een man die voor visie niet naar de oogarts hoeft. Iemand met een mening. Dit in tegenstelling tot premier Rutte, die alleen het woord visie al verafschuwt.

Nee, Ferdinand Grapperhaus is een man met ballen. Hij vindt iets van de dingen.

BAM! En dan treedt de politieke paradox in werking:

Want waar diezelfde samenleving snakt naar politici, die nu eens niet met meel in de mond praten, haastte Grapperhaus zich omwille van de Haagse werkelijkheid gisteren na zijn kennismakingsgesprek met formateur Rutte, te zeggen dat hij die visie en die ideeën natuurlijk had geventileerd als “prive persoon”.

Maar dat hij nu als “bewindspersoon” een andere rol speelde. En zich derhalve voortaan van al te gekruide meningen en te aansprekende visies zou onthouden.

Met andere woorden: nu hij minister is zal Ferdinand echt wel oppassen dat hij niet zegt wat hij vindt. Pechtold een politieke windvaan? Nee natuurlijk niet. Rutte en failliete politiek? Niet langer uit de mond van Grapperhaus.

En meer serieus: een pleidooi voor een voltooid leven? Niet de komende vier jaar uit de mond van justitie-minister Ferdinand Grapperhaus.

Zelfs het persoonlijke boek dat hij schrijft over het afscheid van zijn zieke vrouw, kan volgens zijn politieke adviseurs alleen maar voor ellende zorgen en dient dus niet te worden gepubliceerd. Kwestie van politieke veiligheid.

De duidelijkheid waar velen in de politiek naar op zoek zijn, wordt zo al voor het ministerschap van Ferdinand Grapperhaus gemuilkorfd. En iedereen vindt dit de gewoonste zaak van de wereld.

That’s politics.