Het “leuke” aan de kwestie Eurlings is dat die ook andere vragen oproept, dan alleen over Camiel zelf.

Natuurlijk het IOC-lid dat zijn vriendin sloeg, staat centraal in de affaire.

Maar inmiddels is de zaak ook een journalistieke kwestie geworden. Eentje waarbij met name het redactionele beleid van NRC centraal staat.

Immers die krant plaatste de publieke spijtbetuiging van Eurlings in de vorm van een interview. Een mooie primeur die iedereen in de media graag had willen hebben.

Ik vermoed dat deze scoop niet zozeer een verdienste van NRC zelf is, maar dat het Camiel zelf was die dit medium (al dan niet in overleg met zijn adviseurs) uit koos als geschikt voor de publieke boetedoening.

Deze was al noodzakelijk geworden meteen nadat Eurlings zijn vriendin had geslagen. Alleen Camiel zelf dacht daar anders over. Hij zag niets in een publieke biecht.

Maar toen kamerleden en sporters onlangs openlijk om zijn aftreden gingen roepen, besloot Eurlings onder die immense druk zijn koers te wijzigen.

Een interview met NRC, van oudsher een kwaliteitsmedium, leek team Camiel daarbij het beste. Of er afspraken zijn gemaakt over de inhoud en de vragen die gesteld mochten worden is niet duidelijk. Maar het lijkt voor de hand liggend dat aan het interview enige onderhandeling vooraf is gegaan over aard er van.

Eurlings wilde natuurlijk de zekerheid dat hij zijn verhaal op een door hem gekozen wijze zou kunnen doen. En de krant wilde vanzelfsprekend de vrijheid om alle vragen te mogen stellen.

Wie het interview leest ziet dat dit ook ongeveer de essentie is van wat er is gepubliceerd. De krant vraagt. En Eurlings geeft repliek in zorgvuldig gekozen bewoordingen, die overduidelijk zijn ingefluisterd door zijn advocaat mr. Knoops.

En daar ging het dus fout. Knoops is een goed jurist. Maar van media en perceptie heeft hij geen kaas gegeten.

Zowel Eurlings als NRC lijden daar nu onder.

De eerste omdat hij het voor elkaar kreeg om na 2.5 jaar nog steeds niet ongeclausuleerd verantwoordelijkheid te nemen voor de mishandeling van zijn vriendin.

Er was sprake van een “handgemeen” aldus Camiel in NRC. Later kwam de krant met de voor Eurlings welkome aanvulling: “wederzijds”.

Een man die net doet alsof hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag, maar dan het woord handgemeen kiest, beschuldigt daarmee alsnog zijn vriendin en kruipt zelf in de slachtofferrol.

Het zal hem duur komen te staan. Zijn IOC lidmaatschap is onhoudbaar geworden.

Maar wat zegt de gang van zaken over de journalistiek van NRC? De krant kwam gisteren bovendien met een vernietigend hoofdredactioneel commentaar, waarin men niets van Eurlings en zijn publieke biecht heel laat.

Maar in het oorspronkelijke interview was van die kritische houding helemaal niets te merken. Sterker: de journalist in kwestie leek vooral heel blij met de primeur en toonde zich ogenschijnlijk onder de indruk van de flankerende afspraken met team Eurlings.

Want waar heel Nederland bij het lezen van het interview werd overvallen door het grootst denkbare ongemak, noemt de journalist van NRC de spijtbetuiging “oprecht” en zette hij deze conclusie kracht bij door de opkomende tranen in de ogen van Eurlings welwillend te beschrijven.

Wat ontbrak waren de kritische vragen over het “wederzijdse handgemeen”, het niet hebben van een “strafblad” en het “overleg” dat had plaatsgevonden met de Officier van Justitie over maatschappelijke dienstverlening in plaats van een taakstraf.

Enkele dagen daarna dus gevolgd door een hoofdredactioneel commentaar, waarin Eurlings met een kettingzaag tot bloedens toe wordt bewerkt.

Het kan. Het mag.

Maar het doet toch vooral denken aan de beproefde aanpak van TV maker Ivo Niehe.

Die staat bekend om zijn poeslieve interviews met de groten der aarde. Waar dan achteraf in de begeleidende teksten de broodnodige kritische opmerkingen worden geplaatst. Nooit in the face. Maar altijd in de veilige omgeving van Niehes montageruimte.

Het komt weinig oprecht over, maar het scoort.

NRC doet met Eurlings nu ook een “Ivootje”. Eerst een kritiekloos interview. En toen de keiharde executie vanuit de besloten hoofdredactionele burelen.

De modus operandi van Ivo Niehe. En dat kan NRC beter niet te vaak doen. Als men tenminste het imago van kwaliteitsmedium wil behouden.

Foto Ivo Niehe: Youtube