Veel aandacht gisteren in alle landelijke media voor de Amerikaanse president Trump. En terecht. Zijn aanval op Angela Merkel was een staaltje nooit eerder vertoonde degradatiepolitiek. Nieuws dus.

Ook de wijze waarop Trump zijn NAVO bondgenoten kapittelde over hun bijdrage aan de kosten van de militaire alliantie was nieuwswaardig.

Eigenlijk is alles wat Trump doet nieuws. En terecht. Want de America first doctrine van deze omstreden president leidt nu al zichtbaar tot een fundamentele shift in de internationale verhoudingen.

Trumps dwingende opstelling richting traditionele bondgenoten heeft een vertrouwenscrisis tussen de partners tot gevolg. En dat vormt wellicht de grootste bedreiging voor het beproefde recept van internationale samenwerking sinds de oprichting van de NAVO.

Trump benadrukt tot vervelends toe dat Amerika de landen in Europa “beschermt”, maar dat zij niet over de brug komen als het gaat om hun financiele verplichtingen. Ze dienen te betalen voor die bescherming zo luidt zijn visie als zakenman.

Hoewel hij inhoudelijk een punt heeft, is het echter gecompliceerder dan dat. De NAVO dient een direct Amerikaans (geopolitiek) belang. Trump lijkt vergeten dat sinds WO2 vooral een beroep op steun van de bondgenoten werd gedaan op verzoek van de Amerikanen zelf. En niet andersom.

Denk aan de Amerikaanse invasie van Irak, waarbij de solidariteit van landen als het Verenigd Koninkrijk met de VS ongekend groot was. Gebaseerd op de persoonlijke relatie tussen de toenmalige leiders Bush en Blair.

Daarbij was onderling vertrouwen dus essentieel. Voor Trump – die primair transactioneel denkt – lijkt het een blinde vlek. Met alle gevolgen van dien.

De wereld oogt daardoor steeds instabieler en niemand weet wat de toekomstige effecten zijn van het zelfgekozen Amerikaanse isolement.

En dus krijgt Trump er flink van langs in de media. Niet meer dan logisch. Onaanvaardbaar is daarbij dat er met twee maten gemeten wordt.

Waar iedere “misstap” van de Amerikaanse president door de journalistiek in beeld wordt gebracht (zie ook Nieuwsuur van gisteravond) lijken de media op hun beurt een blinde vlek te hebben voor wat er in Europa gebeurt met onze eigen leiders.

Wankelend en ondersteund door anderen verplaatste de voorzitter van de Europese Commissie Jean Claude Juncker zich gisteren tijdens de NAVO top letterlijk over het wereldtoneel.

Voor het oog van de camera’s zagen we hoe de belangrijkste politieke leider van institutioneel Europa als een dronkelap stapje voor stapje acte de présence gaf tijdens de topontmoeting.

Namens ons allemaal. Voor ons allemaal.

“Hij heeft last van rugproblemen” haastte de afdeling voorlichting van de EU te verklaren. Het kan, maar het is niet waarschijnlijk. Iemand die ernstige rugpijn heeft, vertrekt zijn gezicht van pijn bij iedere stap die hij zet.

Het gelaat van Juncker daarentegen vertoonde slechts de grimas die we kennen van iemand die te diep in het glaasje gekeken heeft. En was het niet onze eigen Jeroen Dijsselbloem die al publiekelijk verklaarde over Junckers liefde voor de fles?

Hoe het ook zij: Juncker kan ons (ook als de oorzaak medisch is) op deze wijze niet langer vertegenwoordigen in een steeds instabieler wordende wereld waar wij als Europese burgers recht hebben op de beste en sterkste leiders die er te vinden zijn.

En zolang onze eigen minister-president Rutte zijn collega Juncker (letterlijk) blijft steunen is hij mede verantwoordelijk voor deze wanvertoning.