Als hoofdredacteur van de Amsterdamse televisiezender AT5 (eind jaren 90) had ik regelmatig te maken met de Burgemeester van de hoofdstad. Dat was Schelto Patijn. Een man aan wie ik louter warme herinneringen bewaar.

Beschaafd, menselijk en intelligent. Altijd even vriendelijk en behulpzaam.

Toen ik als oud-hoofdredacteur van AT5 vele jaren later door het stadsbestuur werd gevraagd om de regionale zender van de ondergang te “redden” (de salarissen konden niet meer worden uitbetaald, zo slecht ging het) kreeg ik te maken – met een andere – maar even spitse en sociaal vaardige burgemeester, Eberhard van der Laan.

Ik kende hem nog als advocaat van de TROS. Toen hij mij in mijn functie als televisiebaas van de publieke omroep bezocht in het kader van allerlei juridische conflicten, die er waren over de toekomst van omroepverenigingen. Hetgeen leidde tot driftige discussies waarin Eberhard graag gelijk kreeg. Want ook dat was Van der Laan.

Daarnaast mocht ik Van der Laan (toen hij werd geroepen tot het burgemeestersambt) opvolgen als lid van het bestuur van Het Nieuwe Parool. Wat Van der Laan tijdens zijn laatste vergadering deed verzuchten, dat de krant wel moest opletten niet teveel “Haarlemmers” te benoemen.

Point taken.

Nu is de stad dus op zoek naar een nieuwe burgemeester. Een opvolger voor diezelfde briljante Eberhard van der Laan.

Een complexe uitdaging. Want hoe volg je zo iemand op?

Naast alle standaard competenties voor een top bestuurlijke baan lijkt vooral van belang dat de nieuwe burgemeester beschikt over de vrij zeldzame gave om met Amsterdammers te verkeren. En geloof me: dat is alleen makkelijk als je over die specifieke eigenschap beschikt.

Men is op zoek naar een burgemeester, die voort kan in de traditie van Schelto Patijn en Eberhard van der Laan dus.

Tot nu toe zijn er weinig namen gepasseerd van ervaren bestuurders, die over de gevraagde en tamelijk unieke gave lijken te beschikken. Het zijn eerder bestuurders, die verdelen dan dat ze verbinden.

Toch is er wel iemand, die het zou kunnen. Dat is Onno Hoes.

Als oud-gedeputeerde in Brabant en oud-burgemeester van Maastricht beschikt hij over meer bestuurlijke ervaring dan bijna alle andere publiekelijk genoemde kandidaten bij elkaar.

In Maastricht eindigde zijn burgemeesterschap in een tranendal als gevolg van een ondermaatse publicatie van omroep Powned, die undercover opnamen maakte van een homo-date van de burgemeester met een foute loverboy.

In Maastricht was dat een brug te ver. Hoe ongehoord de aantasting van de burgemeesters privacy ook was: de burgermoraal won het van het inzicht dat Onno Hoes met de gewraakte publicatie groot onrecht werd aangedaan.

Een goede burgemeester moest vertrekken.

En nu zou Onno Hoes dus belangstelling hebben (als we Het Parool mogen geloven) voor de functie van burgervader in Amsterdam. En dat is niet alleen een opportunity voor Onno Hoes en zijn welverdiende rehabilitatie.

Met de sympathieke en toegankelijke Onno Hoes maakt Amsterdam kans op een burgemeester in de traditie van Schelto Patijn en Eberhard van der Laan. Dit keer van VVD huize. Maar is dat niet juist nu een enorm voordeel met een splinternieuw ultra links College?

In feite is liberaal Onno Hoes een droomkandidaat. En nu ik niet meer in Haarlem woon zie ik dat alleen maar scherper.