Halbe Zijlstra loog dus over een ontmoeting met het Russische staatshoofd. Als minister van Buitenlandse Zaken maakte hij zich daarmee kwetsbaar.

En dat is een understatement.

Zoals het FD gisteren schreef over Zijlstra: “Er is een einde aan zijn ministerschap gekomen”.

Of hij nou opstapt. Of niet.

Allereerst als gevolg van het simpele feit dat hij er willens en wetens voor heeft gekozen in 2016 niet de waarheid te vertellen. Maar in plaats daarvan te gaan voor de keiharde politieke leugen.

Ieder politicus met een goed werkend moreel kompas snapt dat dit op zichzelf al onaanvaardbaar is.

Daarnaast werd NAVO minister Zijlstra mogelijk chantabel, omdat men in Poetins entourage vanzelfsprekend – beter dan wie ook – wist dat Zijlstra had gelogen over de ontmoeting in diens datsja.

Stel dat de ijverige Volkskrant Zijlstra niet op zijn leugen had betrapt?

Dan was Zijlstra morgen vol goede moed afgereisd naar Moskou. Voor een ontmoeting met zijn Russische collega minister Lavrov.

Een simpele opmerking van de gewiekste Lavrov over het gefabuleerde bezoek van Zijlstra aan Poetin was voldoende geweest om Zijlstra op z’n knieën te krijgen. Zijlstra zou het zwart voor de ogen hebben  gekregen.

Het zweet zou van zijn gezicht zijn gegutst.

En dat uitgerekend op het moment, dat hij bezig was om de Russen te beschuldigen van het verspreiden van nepnieuws over de MH17 ramp.

De diplomatieke “topprioriteit” van het kabinet onder leiding van Zijlstra’s VVD vriend Mark Rutte.

Zo pijnlijk had het kunnen uitpakken. Hoe onverkwikkelijk voor de nabestaanden van MH17.

Ware het niet dat de “echte” journalistiek wakker genoeg was om door te vragen naar de datsja van Poetin. Dit ondanks eerdere ontkenningen van Zijlstra over zijn leugen.

Mensen als Zijlstra heb je overal. Ze weten het verschil tussen werkelijkheid en fictie niet meer. Denk aan top psycholoog Diederik Stapel die hele onderzoeken bij elkaar loog.

Met zijn leugen is Zijlstra een ordinaire fabulant geworden. Maar dat is niet het ergste.

Want Zijlstra legt bloot hoe de gevestigde politiek ongeclausuleerd vraagt om een afstraffing van ongekende omvang door politieke nieuwkomers als Thierry Baudet.

Immers: Minister-President Mark Rutte was al weken op de hoogte, maar deed niets. Hij informeerde de Kamer niet. Hij belde niet met Jeroen van der Veer om te kijken of datgene wat Zijlstra vertelde over Poetins geopolitieke ambities wel juist was. Rutte veegde het hele verhaal routineus onder het kleed.

In de ijdele hoop op veel luie journalisten.

En dan Alexander Pechtold van D66. “Onhandig” was het van Zijlstra om een ontmoeting met Poetin te verzinnen, maar de geopolitieke boodschap “stond recht overeind”. Pechtold moest de eerste Rus nog tegen komen die een fout zou erkennen. Nee, Zijlstra kon gewoon blijven.

De onoprechtheid druipt er af.

Rutte en Pechtold. Hun politiek reflex is het steunen van een minister die liegt en zichzelf als onze belangrijkste diplomaat kwetsbaar maakte voor de Russen.

Alsof het alledaags is.

En misschien is dat ook het probleem. De ondraaglijke gewoonheid van de leugen in de politiek. Het gebrek aan een moreel richtinggevend kader bij de boven ons gestelden.

Rutte en Pechtold.

Ze smeken ongegeneerd om een exit-gesprek met de kiezer. En het zal op deze wijze niet heel lang meer duren voordat dit plaatsvindt.