Voor Fleur Balkestein uit Loosdrecht was er die donkere nacht in maart 2016 ogenschijnlijk niets aan de hand. Zoals wel vaker reed de 19-jarige kapster in haar autootje op de Nieuw-Loosdrechtsedijk.

Ze zag het onheil, dat naderde met de snelheid van een raket, niet aan komen. Daarvoor ontbrak eenvoudig de tijd.

Het ging allemaal sneller dan het menselijk brein kan bevatten. Met een immense klap boorde de Porsche van Walter van W. zich in haar autootje. Daarna was het een moment oorverdovend stil. Maar al snel galmden de sirenes van hulpdiensten over het dijkje. Waarna het nooit meer rustig zou worden in Loosdrecht.

Fleur raakte levensgevaarlijk gewond. Dagenlang lag ze in coma. Even kwam ze bij en sprak ze met haar vader en moeder. Ze was verward. Om daarna alsnog onvermijdelijk te overlijden aan de gevolgen van het verschrikkelijke ongeluk. Een gebeurtenis die het leven van haar ouders en haar zus heeft verwoest. Dat kan niet anders. Maar geldt dat ook voor de bestuurder van de Porsche?

Je zou denken van wel. Iedereen die met z’n auto een meisje van 19 dood rijdt moet wel in een spreekwoordelijke hel terecht komen. Ook als je er helemaal niets aan kon doen. Je gaat automatisch denken dat je het noodlottige incident wellicht had kunnen voorkomen. Schuldgevoel kan een desastreuze uitwerking hebben op iemands leven. Zelfs als dat niet terecht is. Een jonge vrouw die overlijdt na een aanrijding die (mede) door jou is veroorzaakt? Daar valt bijna niet mee te leven. Zo zou je denken.

Maar niet in het geval van Walter. Die lijkt zichzelf vooral als slachtoffer te zien. Van enig schuldgevoel geeft hij, tijdens de behandeling van de zaak voor de rechter, geen enkele blijk. Terwijl er wel degelijk vele redenen zijn voor allesomvattend zelfverwijt. Zo reed Walter in zijn Porsche veel te hard. De schatting van de deskundigen is dat hij maar liefst 167 kilometer per uur reed waar 50 is toegestaan. Daarmee maakte Walter van zijn Porsche letterlijk een moordmachine.

Ook bleek Walter achter het stuur van zijn Porsche te zijn gekropen met te veel drank in z’n lijf. In café Moeke had hij twee gin-tonics met elk drie shotjes gin gedronken. Maar daar was hij zich naar eigen zeggen niet bewust van geweest “Het waren m’n eerste gin-tonics ooit. Er gaat zoveel ijs en komkommer in, je proeft niet dat er veel gin in zit”, zo verklaarde hij in de rechtbank.

Het bleek niet de eerste keer dat Walter teveel gedronken had en toch achter het stuur van zijn auto was gekropen. Maar liefst 5 keer was hij al betrapt wegens rijden onder invloed. Walter is daarmee het bewijs dat we in dit land soms opmerkelijk tolerant kunnen zijn als het gaat om alcohol in het verkeer. Het leverde hem slechts geldboetes op.

En dus zat Walter die noodlottige avond gewoon weer achter het stuur van zijn Porsche. Na het bezoek aan het café samen met zijn zoon Casper, had Walter het gas flink ingetrapt. En dat liet Casper (in het dagelijks leven piloot) die zelf in zijn Mini reed, niet op zich zitten. Een “straatrace” was het gevolg. Het tweetal scheurde met ongekend hoge snelheden (als een “raket” verklaarde een getuige) over het smalle dijkje in Loosdrecht waar 50 km per uur is toegestaan. Tot het autootje van Fleur Balkestein de weg op draaide en een eind maakte aan het onverantwoordelijke en weinig subtiele spel van vader en zoon. Met een grote klap werd Fleur door Walter met zijn iconische sportwagen uit haar jonge en ambitieuze leven gerukt.

Kortom: Walter rijdt in zijn Porsche 167 km per uur, heeft teveel gedronken, werd al vijf keer eerder betrapt op een te hoog alcoholpromillage achter het stuur en was ook nog eens op de openbare weg aan het “straatracen”. Walter moet daarom wel gebukt gaan onder een ondraaglijk schuldgevoel. Maar niets is minder waar, zo lijkt het. Na door de rechter voor bovenstaande feiten te zijn veroordeeld tot een gevangenisstraf van 4 jaar, besloot Walter dat het tijd was voor hoger beroep, waarin hij koos voor een nieuwe en brutale aanpak.

Er dient onderzoek te komen naar de schuld die Fleur Balkestein zelf heeft aan het ongeval. Had zij misschien ook gedronken? Had zij wel goed opgelet toen zij met haar auto de dijk opdraaide? Zou het ongeluk ook zijn gebeurd als Walter zich wel keurig aan de regels had gehouden? En zou dat geen invloed moeten hebben op de strafmaat? Zo vroeg de advocaat van Walter vorige week aan de rechters die op verzoek van Walter in hoger beroep opnieuw naar de schuldvraag gaan kijken. Een recht dat iedere verdachte heeft en waarvan je gebruik kunt maken. Dat is geen verplichting. Het is ook toegestaan de opgelegde straf te accepteren en verantwoordelijkheid te nemen voor wat je hebt gedaan.

Zou Walter begrijpen dat 4 jaar in de gevangenis, waarvan hij “maar” twee derde hoeft uit te zitten – zo’n twee een een half jaar dus – een relatief mooie periode is om tot bezinning te komen en zijn zondes te overdenken? Maar belangrijker wellicht: zou Walter wel snappen dat hij na het uitzitten van zijn straf ook nog verder moet als mens met een geweten? Het lijkt er niet op.

Want om verder te leven als pleger van zo’n verschrikkelijke daad met zulke ingrijpende gevolgen voor Fleur en haar familie is veel meer nodig dan een paar maanden meer of minder in de cel. Juist door zijn proceshouding, waarbij Walter geen enkele verantwoordelijkheid neemt voor wat hij heeft aangericht, ontneemt hij de familie van Fleur de mogelijkheid om het verlies van dochter en zus een plaats in hun verwoeste levens te geven. Sterker: door nu beschuldigend naar Fleur te wijzen, maakt Walter het voor hen letterlijk een ondraaglijke last.

Het is bekend dat het voor slachtoffers van dit soort daden van eminent belang is dat de dader verantwoordelijkheid neemt voor zijn daad. Voor nabestaanden is dit cruciaal. Dat Walter zichzelf vooral als slachtoffer neerzet en nu dus ook wil dat wordt onderzocht of Fleur zelf mede schuld draagt aan haar dood, staat haaks op dit uitgangspunt. We hebben hier te maken met een dader die zijn middelvinger opsteekt naar zijn slachtoffer, haar familie en de samenleving als geheel.

Dat hij daarmee ook zichzelf enorme schade toebrengt heeft tot nu toe kennelijk niemand hem verteld. Daarom doe ik het maar: Beste Walter, neem als een volwassen vent verantwoordelijkheid voor wat je hebt aangericht. Zie onder ogen dat niemand anders dan jijzelf besloot om dronken in je Porsche te stappen en dat als gevolg van die cruciale beslissing een meisje van 19 jaar het leven liet.

Het is een keuze waarmee je niet alleen de familie van Fleur zult helpen, maar die ook jezelf kan bevrijden. Zodat je van een gewetenloze straatmoordenaar nog kunt veranderen in een man met een geweten. En echt, dat laatste zal je bevallen, hoe zwaar de rest van je leven met dat hervonden geweten ook zal zijn.