Hoe deel je een ongemakkelijke persoonlijke herinnering aan iemand die net heilig verklaard is?

Vorige week – toen je geen krant kon openslaan waarin Eberhard niet werd geprezen – leek geen goed moment.

De nabestaanden hadden recht op rust. En zeker geen behoefte aan stukjesschrijvers die afbreuk zouden doen aan alle mooie en positieve dingen die over de burgemeester werden gezegd.

En de media hadden nauwelijks enige journalistieke distantie: Een flinke berg bloemen voor de ambtswoning werd al vrij snel een bloemenzee.

Een lieve man was het vooral, zo benadrukten velen. Die bleken hem dan ook doorgaans “goed gekend” te hebben.

Zelf behoorde ik niet tot zijn kennissenkring. Dus ik kan er niet over oordelen. Ik heb hem maar vier keer ontmoet.

Er was die ene keer bij de Amsterdamse zender AT5. Eberhard kwam langs voor zijn tweewekelijkse gesprek. Hij was samen met een jonge vrouw, die zijn echtgenote bleek te zijn. De burgemeester was open en benaderbaar. Ronduit sympathiek.

Ik sprak Van de Laan ook als advocaat van de TROS. Ik was toen netmanager van de publieke omroep. Eberhard kwam informeren wat ik wist over de voorgenomen plannen van de publieke omroep en de gevolgen voor zijn client. Van der Laan was kritisch en ongeduldig.

Ik had zelfs de eer hem op te volgen als bestuurslid van Het Parool. Eberhard’s laatste bestuursvergadering, was tevens mijn eerste.

Mijn meest pregnante herinnering aan hem was echter die keer na afloop van het Boekenbal.

Het is voor mij meer dan een anekdote. Maar daar mag iedereen anders over denken.

We stonden buiten. Eberhard rookte meer sigaretten dan goed voor hem was. Zijn vrouw was er ook. Net als Sven Kockelmann van de KRO. We spraken over de politiek en hadden het naar ons zin, waardoor we relatief lang buiten stonden te dralen.

Tot steeds groter wordend ongenoegen van Van der Laans echtgenote, Femke.

Zij stond er op dat Eberhard en zij naar huis zouden gaan. Maar daar had de burgervader overduidelijk geen trek in. Want hij trok zich niets aan van de zichtbare smeekbede van zijn vrouw. En dus werd het een latertje daar op straat.

Ook Sven Kockelmann stak nog maar een sigaret op.

Ik sprak de burgemeester er op aan: Waarom ga je niet naar huis?

Maar Eberhard gaf geen krimp.